Mijn naam is Moniek en 5 oktober 2015 werd ik moeder van Max, die we eigenlijk pas hadden verwacht rond 7 januari 2016. Max werd geboren op een termijn van 26 weken en 4 dagen. Een winterkind, geboren in de herfst. Van een voorbeeldige zwangerschap tot en met week 25 naar een survival op de voor ons onbekende NICU, die na verloop van tijd toch ook als ‘thuis’ ging voelen.
In onderstaand verhaal neem ik jullie terug naar mijn ziekenhuisperiode.
De redding van Max
Met 25 weken zwangerschap ging ik met wat vage klachten naar mijn verloskundige voor een extra controle. Mijn buik was in twee weken tijd flink gegroeid. In plaats van 25 weken zwanger, leek mijn buikomvang meer richting 34 weken te gaan. Er werd gedacht aan zwangerschapssuiker en zo werd er dan ook een afspraak gemaakt voor een glucosetolerantie test. Het zat de verloskundige toch niet lekker en ze belde me in datzelfde uur nog dat ze ook een afspraak had gemaakt voor een extra groeiecho en controle bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Het onderbuikgevoel van mijn verloskundige bleek achteraf de redding van onze Max te zijn…
De glucosetolerantietest zag er goed uit, mijn bloedsuiker was juist erg laag. De groeiecho liet zien dat ik veel te veel vruchtwater had, ook wel polyhydramnion genoemd. We kregen mooie 3D foto’s van de echoscopiste, dat vonden we erg leuk en achteraf gezien waren dit dan ook de laatste ‘tastbare herinneringen’ aan mijn zwangerschap. We zaten in de wachtkamer nog wat te lachen, niet wetende wat ons te wachten stond.
Donderslag bij heldere hemel
De controle bij de gynaecoloog verliep prettig, we hadden nog steeds geen idee wat ons te wachten stond. Toen kwam de donderslag bij heldere hemel, nadat we weer plaats hadden genomen aan het bureau: ‘Mevrouw, dit ziet er helemaal niet goed uit, u heeft al 3 cm ontsluiting. U mag niet meer naar huis en ik ga nu naar Maastricht bellen om te kijken of hier plek is op de NICU. U krijgt zo een injectie longrijping en magnesium en u zal dan per ambulance naar Maastricht gaan. Als daar geen plek is gaat u naar Veldhoven, Nijmegen of Zwolle…’
Daarna overkomt alles ons… Ingepakt lig ik op de brancard en wissel nog kort een blik met een oude vrouw die – ook ingepakt- met haar knuffelbeertje op haar brancard langsrijdt. We ontmoeten elkaar met een verdoofde, afwezige blik. De ambulancebroeder blijft tegen me praten, maar ik zeg niets terug. Ik hoor alleen de sirene van de ambulance en zie door het raam de bomen langs de snelweg voorbijflitsen. Voor mijn gevoel ben ik met de ambulance met loeiende sirenes binnen een kwartier in Maastricht.
Ja natuurlijk! Anders was ik nu niet hier
In Maastricht blijkt dat ik al 5 cm ontsluiting heb, het gevaarlijke is dat ik er zelf niks van voel. Wat als dat onderbuikgevoel van de verloskundige er niet was geweest, dan was Max waarschijnlijk dat weekend thuis geboren. Met alle gevolgen van dien. Een coassistent stelt me na het (voor mijn gevoel hardhandige onderzoek) de vraag: ‘Wanneer uw kindje vandaag komt, wilt u dat we er dan voor gaan?’ Nooit eerder werd ik zo overdonderd door een vraag, nooit eerder voelde ik me zo ontzettend alleen en machteloos. Verdriet maar ook boosheid; op mezelf, op mijn lijf maar ook op degene die me deze vraag stelt… Ik antwoord: ‘Ja natuurlijk! Anders was ik nu niet hier…’
Ik ga minimaal die 32 weken halen!
Even lijkt het allemaal te stabiliseren, na een relatief rustige nacht op de verloskamer mag ik naar een ‘gewone’ kamer. Er is voor ons even hoop en ik probeer het vertrouwen in mijn lijf te hervinden: Ik ga minimaal de 32 weken halen! Ik wil ook alleen maar spreken met mensen die dat geloven… ook zoek ik me suf op internet naar ‘succesverhalen geboren met 26 weken’. Dagen gevuld met angst, verdriet, wilskracht en hoop. Helaas… na 3 dagen opname wordt toch onze kleine kanjer Max geboren; extreem vroeg met 26.4 weken, een mooi gewicht voor deze termijn van 988 gram en ongeveer 34 cm lang. Hij laat meteen zijn sterke wil zien, hij ademt zelf en hoeft daarom niet geïntubeerd te worden, wel krijgt hij ademhalingsondersteuning middels C-Pap. Max gaat meteen door naar de NICU en voor heel even is er bij ons trots en euforie… we zijn ouders geworden! We bellen een handjevol mensen, Max is geboren!
Een bijzondere beschermengel
Max heeft een mooie beschermengel, want hij is geboren op de sterfdag van mijn vader (2000). Iedereen reageert geschrokken i.p.v. blij… Gedurende de dag komen wij ook steeds meer tot het besef hoe ernstig de situatie toch is. Ik krijg van een engel van een verpleegkundige een eenpersoonskamer, helaas moesten we een dag later i.v.m. nieuwe patiënten de afdeling verlaten. Mijn lichamelijke gezondheid was goed genoeg en er was plek in het Ronald McDonald Huis Maastricht waar we goed werden ontvangen.
Onze ziekenhuisreis zal in totaal 15,5 week duren, waarvan 9 spannende weken IC (inclusief een para-influenza infectie), 2 weken highcare in Maastricht en 4,5 week mediumcare in Heerlen. Ik kan er een boek over schrijven, maar voor deze introductie even genoeg.
En nu: Pril Begin
Nadat we met Max thuiskwamen, kwam bij mij ‘de man met de hamer’ vrij snel; hier was ik voor gewaarschuwd. Ik heb dan ook direct hulp gezocht en kon al snel terecht bij een fijne psycholoog. Er was nogal wat te verwerken, de vroeggeboorte van Max op de sterfdag van mijn vader, het ‘levend verlies’ van mijn zwangerschap en een kraamperiode die ik me heel ander had voorgesteld. Dit alles resulteerde in PTSS-klachten waarvoor ik met veel succes o.a. EMDR-behandeling kreeg.
Naarmate de tijd verstreek merkte ik dat ik voldoening haalde uit het bespreekbaar maken van ons NICU-verhaal en ook het verhaal van ‘lotgenoten’ haal ik graag op. Het lijkt bijna alsof ik aan iemand kan ‘zien’ dat ze ook een moeilijke start hadden met hun kindje. Het werkt helend om je verhaal te delen en ook de ander ‘te zien’ én te begrijpen.
Ook wanneer kinderen met een moeilijke start groter worden blijf je tegen bepaalde zaken aanlopen; denk aan controles bij de kinderarts, TOP-fysio, mogelijk andere disciplines maar ook (inhaal)groei, motorische ontwikkeling, hechting, prikkelverwerking, etc. Je komt als ouder vaak situaties tegen waarin je het gevoel hebt dat je je als ouder moet verantwoorden of dat je uitleg moet geven over bepaalde zaken die in sommige gevallen door de moeilijke start komen.
Via forum van Kleine Kanjers op facebook kwam er een oproep voorbij waarin men voor het project ‘Kansrijke start’ op zoek was naar een ‘ervaringsdeskundige die ook als professional in zorg/welzijn werkt’, dat ben ik! Dacht ik meteen… Via deze oproep werden contacten gelegd en zodoende ging ik voor de GGD Zuid Limburg op zoek naar lotgenoten die hun verhaal wilde delen. Zo kwam ik ook in contact met Niek die samen met zijn vrouw Kylie ouders zijn van kleine kanjer Dex. Tijdens ons eerste gesprek bleek dat we beide de passie hebben om te verbinden, om lotgenoten met elkaar in contact te brengen. Daarnaast willen we ons inzetten een brug te slaan tussen ouders en hulpverleners/zorgverleners om de zorg nog beter te maken.
