Mijn naam is Niek Schoonbrood, 37 jaar en trotse vader van Dex die op 17 april 2019, met 29 weken en 4 dagen ter wereld kwam in het Zuyderland Ziekenhuis. Een dag die in mijn geheugen gegrift staat als de dag dat alles erom spande.
Geen tijd te verliezen
Mijn vrouw voelde al enkele dagen de schopjes minder goed en het was lastiger om ook contact met Dex, in de buik, contact te krijgen. Zo ook op 17 april 2019 waar mijn vrouw uiteindelijk naar het ziekenhuis ging voor een extra CTG. Die bleek allesbehalve goed te zijn en was het dus wijs om mij in te lichten.
Gelukkig was ik vrij snel in het ziekenhuis en toen kregen wij te horen dat Dex direct gehaald zou worden. Er was gewoonweg geen tijd te verliezen. Voor ik het wist zat ik in de OK naast mijn vrouw en ging men aan de slag. Dex kwam als een levenloos hoopje uit de buik, hij werd naar de opvangkamer gebracht en op de OK ging er een alarm af. Ik moest de OK uit en stond op de gang machteloos te wachten, starend naar twee deuren waarachter mijn zoon en vrouw aan het vechten waren tegen de dood.
Ik mag zijn naam niet zeggen
En plots mocht ik gelukkig de opvangkamer binnen. Meerdere medici stonden druk te overleggen. Kabels, slangen en medicatie werden bij Dex ingebracht om zijn start zo goed mogelijk te laten verlopen. Het duurde even voordat ik mij realiseerde dat een verpleegster mij vroeg wat zijn naam was. Al vele maanden was het ons gelukt om zijn naam geheim te houden en ook bij de vraag was ik nog overtuigd dat ik zijn naam pas mocht vertellen als hij geboren zou zijn.
Dex werd door het NICU-transportteam van het Maastricht UMC+ klaar gemaakt voor zijn gevaarlijke overtocht van Heerlen naar Maastricht. Na zes lange uren wachten werden wij ook met de ambulance overgebracht en konden wij Dex voor het eerst goed bekijken.
Zijn start was allesbehalve goed en de eerste dagen verslechterde zijn toestand dusdanig dat we de andere uitkomst niet langer konden negeren.
Gelukkig kreeg Dex de beste zorg en heeft hij geknokt om met kleine stapjes vooruit te komen.
Naar huis en dan begint het
Toen Dex nog op de NICU in Maastricht lag, hebben we meermaals slecht nieuws gehad over de gevolgen welke hij over zou houden aan zijn vroeggeboorte en zijn slechte start. Zaken waar we vele jaren mee in onzekerheid zouden leven, niet weten wat de impact gaat zijn en hoe alles zou gaan verlopen. In mijn persoonlijke blog ga ik hierop veel verder de diepte in.
Gelukkig liet de vooruitgang van Dex een stijgende lijn zien en mocht hij uiteindelijk terug naar Zuyderland Heerlen. Deze overgang ging voor ons als ouders stroef. Vooral als je vele weken in een strak “regime” hebt geleefd op de NICU waar alles heel strikt gebeurde.
We waren blij toen we het groene licht kregen en we naar huis mochten. Ons leven als gezin kon dan ook echt beginnen. Helaas werd toen nog sneller van ons verwacht dat we weer vrolijk meegingen in het dagelijkse leven. Iets wat ons heel veel energie kostte, welke we eigenlijk nog niet hadden.
Uiteindelijk haalde de realiteit ons in en kwam de man met de hamer om de mentale klap uit te delen.
En toen: Pril Begin
En daar zat ik op de bank met pijn op de borst, depressief en een emotioneel wrak. De tijd van rust en hulp was daar, maar niemand die mij direct kon helpen. De wachttijd in de GGZ kan soms lang zijn. Gelukkig had ik van het ziekenhuis een verwijzing en kreeg ik na acht weken mijn eerste sessie bij een psycholoog. Ook over dit onderwerp heb ik op mijn persoonlijke blog meerdere keren geschreven.
In de voorbereiding van mijn vaderschap heb ik meerdere boeken gelezen. Geen enkel boek spreekt over de wereld van vroeggeboorte, mentale problemen en leven als couveuseouder.
Al snel komt het eenzame gevoel naar boven, dat je nergens terecht kunt en hulp moeilijk te vinden is. Hier zijn nog vele verbeterstappen te realiseren en hoe mooi zou het zijn om mijn ervaring hierin te kunnen gebruiken?
Met die insteek hebben Moniek en ik Pril Begin opgericht om te ontmoeten, luisteren en te verbinden.
